Eπιστροφή στην παράδοση

   Ένα σύνθημα και μια προτροπή που ακούγεται τα τελευταία χρόνια είναι «επιστροφή στην παράδοση». Αυτό φανερώνει έναν προβληματισμό κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου σχετικά με ποιο τρόπο η παράδοση θα συμβάλλει στην προκοπή μας ως άτομα και ως κοινωνία. Και βέβαια το σύνθημα αυτό παίρνει νόημα και περιεχόμενο, όχι με την αντιγραφική τήρηση των παραδοσιακών αξιών, αλλά με την αναγνώριση και εμπέδωση των καλών τους στοιχείων, που θα μπολιάζονται στο δικό μας πολιτισμό. Η λέξη παράδοση είναι παράγωγο ουσιαστικό του ρήματος «παραδίδωμι» που σημαίνει δίνω στα χέρια κάποιου, εμπιστεύομαι κάτι σε κάποιον. Είναι δηλαδή η παράδοση μια διαδικασία, μια μεταβίβαση – συνήθως προφορική – με την οποία μεταφέρονται από τη μια γενιά στην άλλη ήθη, έθιμα, γνώσεις ή δοξασίες και έτσι διαιωνίζονται. Οι πολιτιστικές αξίες του παρελθόντος, που έδωσαν το ιδιαίτερο χρώμα, που διαμόρφωσαν τα διακριτικά στοιχεία του ελληνικού λαού αποτελούν την ελληνική παράδοση. Οι αξίες αυτές εξακολουθούν και σήμερα να αρδεύουν τον πολιτιστικό μας χώρο και να προσθέτουν στο παρόν στοιχεία από τις εθνικές μας ρίζες

  Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε, η παράδοση είναι επίκαιρη. Από όλους μας αβίαστα βγαίνει ένα ερώτημα γιατί οι νέες και οι νέοι είναι μακριά; Τι φταίει; Φταίει η νοοτροπία τους, η παιδεία τους, η οικογένειά τους, η πνευματική ηγεσία τους, η παγκοσμιοποίηση, ο πολυπολιτισμός;

  Θεωρείται πως φταίνε και όλα μαζί και κάθε ένα χωριστά. Φταίει η νοοτροπία της νεολαίας γιατί αμφισβητεί με στείρο τρόπο τις παραδόσεις θεωρώντας ότι αποτελούν έκφραση συντήρησης. Η τάση προς το νέο συνδυάζοντάς το με την απειρία, τους οδηγεί σε μια αλαζονική στάση που καταλήγει στην άρνηση του χθεσινού τρόπου σκέψης, έκφρασης, συμπεριφοράς, τρόπου ζωής. Φταίει η παιδεία, η οποία ενώ έπρεπε, μεταξύ των άλλων, να τους παρέχει μια ανθρωπιστική παιδεία στην οποία θα συμπεριλαμβάνονταν μια ευρύτερη καλλιέργεια, άρα και προσηλυτισμό στις αξίες του παρελθόντος και την πολιτιστική κληρονομιά, τους προωθεί στη στείρα αποστήθιση γνώσεων εφήμερης χρησιμότητας.

  Φταίνε τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία στο βωμό του κέρδους και των συμφερόντων, προβάλλουν ξένα, αρνητικά, εφήμερα πρότυπα, με αποτέλεσμα οι νέοι να απομακρύνονται από την κουλτούρα των γονιών και των παππούδων τους. Δυστυχώς φταίει η οικογένεια, οι σημερινοί γονείς δε διαθέτουν χρόνο για να μεταφέρουν τις απαραίτητες και σχετικές με την παράδοση γνώσεις στα παιδιά τους, καθόσον κυριαρχεί μέσα τους το άγχος της κάλυψης των αυξημένων καθημερινών αναγκών. Έπαψε πλέον η οικογένεια να τρώει ολόκληρη μαζί, να συζητάει, να συναποφασίζει. Καθένας τρώει μόνος του, έχει δική του τηλεόραση στο δωμάτιό του με αποτέλεσμα την απομόνωση και φυσικά κάνει ό,τι θέλει μόνος του.

  Φταίει μια μεγάλη μερίδα των ανθρώπων του πνεύματος, οι οποίοι συνεπαρμένοι από πνευματικό ελιτισμό και υπεροπτική αντίληψη, αρνούνται στην ιδέα να μεταδώσουν εκείνα τα φώτα, ώστε να αφυπνισθεί η Εθνική τους συνείδηση. Άφησα τελευταία την παγκοσμιοποίηση, τον πολυπολιτισμό και το διεθνισμό, έννοιες που οδηγούν στην απώλεια των ιδιαιτεροτήτων των λαών και υποβαθμίζουν την πολυπολιτισμική ομοιομορφία.

Είναι χρέος όλων μας να επαγρυπνούμε για την ιστορία μας, τις λαϊκές μας παραδόσεις, την αξιοπρέπειά μας στην εθνική μας υπόσταση. Εδώ πρέπει να επισημανθεί την σπουδαιότητα του ρόλου που έχει να διαδραματίσει το συλλογικό κίνημα, για αυτή του την αποστολή. Πρέπει να αφυπνιστεί να ανασυντάξει τις δυνάμεις του και με φρέσκιες ιδέες να συνεργαστεί με όλους εκείνους τους φορείς (Οικογένεια, Σχολείο, Τοπικό Συμβούλιο, Δήμος, Νομαρχία, Κεντρική Εξουσία, μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Μέσα Ενημέρωσης), που μπορούν μαζί να επαναφέρουν στο προσκήνιο την παράδοση και με ένα σύγχρονο τρόπο να την παντρέψουν με την σύγχρονη ζωή των νέων. Είναι χρέος όλων προς τα παιδιά μας, προς τις επόμενες γενιές.

Βασιλική Χοϊδά, Τσερπέλης Ελπιδοφόρος, Χαντζής Θεμιστοκλής